Een tijdje geleden zei één van mijn opdrachtgevers tegen me: “Katja, ik hoor je zelden over klachten vanuit de omgeving, zeker de laatste tijd niet. Dat betekent vast dat het goed gaat in/met de omgeving.” Onbewust voel ik af en toe de noodzaak om mijn projectcollega’s te laten weten dat het inderdaad goed lijkt te gaan. Dat doe ik vervolgens door mijn collega’s positieve reacties te laten zien, binnenkomend via de verschillende communicatiekanalen. En door te benadrukken dat er geen of nauwelijks klachten binnenkomen. De realiteit is echter dat weinig mensen het laten weten als ze ‘het’ goed vinden.
Waardering voor communicatie
Wat ‘het’ dan ook is: het ontwerp, de aanpak van het project, de manier waarop we met de omgeving communiceren, etc. Ja, als het project klaar is, en het ontwerp mooi wordt bevonden, dan horen we het. Maar zelden zie ik berichten over dat men de communicatie waardeert. Dat hoeft ook niet, ik doe immers mijn werk en iedereen mag verwachten dat ik dat naar beste kunnen doe.
De opmerking van mijn opdrachtgever zette me wel aan het denken. Want wáárom heb ik soms de behoefte te delen dat het goed gaat met de omgeving? Vanzelfsprekend is dat niet. Ja, ik doe alles wat in mijn macht ligt om de omgeving te betrekken bij het project, te informeren over de eventuele hinder, draagvlak te creëren en een goede relatie op te bouwen. Maar dat betekent niet dat dat áltijd lukt. Is het uitblijven van klachten die opgeschaald en opgelost moeten worden voor mij inderdaad niet voldoende? En: gaat het inderdaad goed met de omgeving? Oftewel: klopt die aanname – ik hoor niets, dus het gaat goed – eigenlijk wel?
Genieten van positieve reacties
Er is inmiddels een aantal weken verstreken en de opmerking zoemt nog steeds door mijn hoofd. De laatste tijd ontvangen we flink wat positieve reacties. Het project is dan ook bijna klaar. Dat merkt bijna niemand, want de meesten werken thuis. Daarom deelden we actief updates over de voortgang, meer dan normaal. De reacties gaan inderdaad over het ontwerp; het mooie – en zichtbare -resultaat. Uiteraard krijgen we ook terug dat het project wel lang geduurd heeft. En dat er nog restpunten zijn.
Maar wat me ineens opvalt: ik zie ook mensen die laten weten het fijn te vinden dat ze middels mijn berichten toch mee kunnen kijken met de bouw. Het voelt als een compliment, zo’n bericht. En dan valt het kwartje. Ook van mijn opdrachtgever kreeg ik een compliment! En ze heeft gelijk. In een wereld waar iedereen er als de kippen bij is om online zijn ongenoegen te uiten gaat het inderdaad goed als je niks hoort.
En dus spookt nu de vraag door mijn hoofd waarom ik dat zo graag wil laten weten aan collega’s. Vanwaar die onzekerheid? Die parkeer ik even voor nu, en ik hoop dat ik aan dit moment terugdenk als het weer eens opspeelt. Voor nu geniet ik gewoon van de complimenten. Van volgers en gebruikers. En van mijn opdrachtgever. Bedankt!
