Enige tijd terug plaatste ik een poll op LinkedIn: “liever korte, hevige hinder of langer en minder hevig?” Aanleiding van deze poll zijn de drie verbouwingen bij mij in de straat, die in maart in alle hevigheid losbarstten, en waarvan het einde nog niet in zicht lijkt. Ik hoopte dat de geluidsoverlast van korte duur was. De buurman begon immers, voortvarend als hij is, zaterdagochtend al om half acht en ging door tot ’s avonds zes uur. Niets is minder waar, hij heeft weken nodig om zijn betonnen vloer te verwijderen. “Betonboorterreur” noemen we het gekscherend als buren onderling. In dit geval kunnen we gerust spreken van lang en hevig. De poll levert me interessante gesprekken op. Want wat is hinder? Wanneer is hinder kort, of heftig?
De resultaten
De eindstand van de poll: 74 procent van de stemmers op LinkedIn stemt voor korte, maar hevige hinder. Dat betekent dat 26 proces dus voor lange, minder hevige hinder kiest. Met de sloopwerkzaamheden in de straat in gedachten vraag ik ook mijn omgeving: de straat, vriendenkring en collega’s. De uitslag is vergelijkbaar met de online poll, met de nodige kanttekeningen.
Terechte vraag
Zowel online als offline ontstaat discussie. Wat is hinder? Geluid en trillingen worden door iedereen als heel storend ervaren, af en aan rijdend bouwverkeer vindt men over het algemeen ook niet heel prettig, maar minder vervelend dan geluid en trillingen. Omleidingen vinden we het minste probleem. Ik deel deze ervaring, dat de betonmixer mijn zeer smalle éénrichtingsstraat blokkeert maakt mij niets uit, ik werk toch thuis. Maar die herrie!
Dan wordt het lastig. Wanneer duurt de hinder kort, wanneer vinden we het allemaal (te) lang duren? Nu we veelal thuiswerken vinden we iets al snel lang duren, merk ik aan mezelf. Ook de hevigheid van hinder blijkt niet zo zwart-wit. Over de extremen is geen discussie, maar het grijze gebied tussen geen hinder en veel hinder, tussen lang en kort is groot.
Els de Cannière zit midden in bouwwerkzaamheden en noemt de dagelijkse bouwherrie inmiddels ‘lang en hevig’. Tineke Pauw ervaart hetzelfde, zeker in relatie tot het soort werkzaamheden: zes weken om een parkeerplaats aan te leggen voelt voor haar als lang en hevig. Kortom: hinderbeleving is erg afhankelijk van verschillende variabelen en persoonlijke voorkeuren, zoals ook Gjerryt Leuverink schrijft.
Verrassing!
En dan hebben we nog een aspect dat het gevoel van hinder kan vergroten of juist kan verkleinen: communicatie. De betonboor van mijn buurman is een zeer onaangename wekker op zaterdagochtend om half acht. Ik hoor heel vaak van omwonenden van de projecten waar ik bij betrokken ben dat ze geluidoverlast minder erg vinden als ze het van te voren weten.
Ze geven aan zich in te stellen op de geluidoverlast, hun dagelijkse bezigheden anders in te richten of op pad te gaan, als ze maar weten wanneer er iets gebeurt. Maar o-wee als je je dan niet aan je afspraak houdt, door langer door te gaan op de dag zelf of zelfs extra dagen/weken nodig te hebben. Op dat soort momenten groeit de irritatie extra hard. “Zeggen wat je doet, en doen wat je zegt.”
Zo herinner ik me nog onze ‘buren’ van Den Haag Centraal. Naar aanleiding van een flinke stroom klachten publiceerden we iedere vrijdag het zogenaamde ‘lawaailijstje’, met daarop alle (nachtelijke) hinder voor zowel reizigers als omwonenden voor de komende week. De klachtenstroom nam snel af, en de enige klacht die we in die periode een enkele keer kregen was ‘het lawaailijstje staat nog niet op de site.’
Hinder is voor iedereen anders
Kortom: hinder, en de beleving daarvan, is erg subjectief, voor iedereen anders. Voor bouwprojecten en hun projectteams belangrijk om daar rekening mee te houden. Luister naar je omgeving, en wat voor hen belangrijk is. Handel daar als projectteam naar of leg uit waarom iets juist niet kan. Daarmee creëer je draagvlak in je omgeving, iets wat bouwen altijd makkelijker maakt. Communiceer! Want wat voor mij en de betonboorterreur geldt, geldt natuurlijk ook op grotere schaal: als je weet wat je te wachten staat… Wat zou jij kiezen?
