Het Bolwerk. Een begrip in Delft, wie van verder komt heeft geen idee. Gisteren liep ik er langs, op weg naar De Gist. Dat restaurant lijkt inmiddels de stamkroeg van het projectteam Spoorzone Delft te worden. Gisteren ging ik er lunchen; als afscheidscadeau. En terwijl collega Monique nog een telefoontje pleegt, bewonder ik het Bolwerk. Bewonder, ja inderdaad. Het is prachtig geworden. En als de bomen straks gaan groeien, wordt dat kleine eilandje midden in de Spoorzone echt een fijne plek. Mijn ogen dwalen af, naar de Spoorsingel. De Phoenixstraat. Terug richting de Coenderstraat en de Westvest. En ik realiseer me dat er in de korte tijd dat ik bij Spoorzone Delft betrokken was óntzéttend veel gebeurd is.
En dan bedoel ik: écht veel! Want waar je in september door de bouwhekken de Spoorzone niet meer zag, heb je nu – een half jaar later – een verrekijker nodig om nog hekken te vinden. Daar, verderop in de Spoorsingel en Phoenixstraat wordt nog keihard gewerkt. Maar met je neus richting het Stadskantoor, glinsterend in de winterzon, lijkt de Spoorzone klaar.
Mijn eerste mijlpaal vond al in mijn eerste werkweek plaats. De omklap van de Westvest naar de Coenderstraat. Ook dat zegt de gemiddelde Nederlander niets, maar het komt er op neer dat er een belangrijke doorgaande, én definitieve, route door Delft in gebruik werd genomen. Er volgden in die maanden na september nog meer van opleveringen naar de definitieve situatie. We – wethouder Harpe, het projectteam en de inwoners van Delft – namen het nieuwe fietspad over het Bolwerk in gebruik, reden testritten met de tram, vulden de Spoorsingelgracht weer met water, lieten tram 19 voor het eerst in jaren weer halteren op station Delft en plantten 125.000 tulpenbollen naast het Stadskantoor. Allemaal momenten waarop er bouwhekken verdwenen uit het straatbeeld.
Het absolute hoogtepunt was anderhalve week geleden, toen we vierden dat de spoortunnel, de Prinsenhofgarage en het Bolwerk klaar zijn. Een historisch moment, na tien jaar bouwen. Ik vond het een feest om dat Feest in de Spoorzone mee te organiseren. Een feest om het enthousiasme te zien van de hardlopers die eenmalig door de tunnel mochten rennen (straks liggen daar sporen). Een feest om kleuters en peuters bloedfanatiek te zien breakdancen in het Stadskantoor. En een feest om te zien hoe de initiatiefnemers van het project in het zonnetje gezet werden door projectdirecteuren Ad en Isidoor.
Stoppen op het hoogtepunt, voor mij is het voor dit project wel van toepassing. In het project volgen nog twee belangrijke mijlpalen: de afronding van de Spoorsingel en de herinrichting van de Phoenixstraat. Stukje bij beetje verdwijnen ook die laatste bouwhekken. Stukje bij beetje draagt het project het gebied weer over aan de stad, en haar inwoners. Draagt Spoorzone Delft over aan Nieuw Delft. Want nieuwe woningen komen er nog genoeg in de Spoorzone. Maar daar houden Katja en Judith zich samen met Irma mee bezig, als het om communicatie gaat.
Voor mij kwam er gisteren een einde aan mijn werkzaamheden voor Spoorzone Delft. Ik had graag langer bij dit bijzondere project betrokken geweest. Met al die leuke mensen uit het projectteam van gemeente Delft en ProRail samengewerkt. Een nieuw project lonkt naar me, achter de schermen ben ik al een beetje begonnen. Een nieuwe uitdaging, ik heb er zin in! Ik kom nog eens terug, als de tulpen bloeien en de hekken écht verdwenen zijn.