Als communicatieadviseur vertaal ik de inhoud van mijn veelal technische collega’s naar duidelijke en begrijpelijke informatie voor de omwonenden en andere betrokkenen van een bouw- of infraproject. Andersom luister ik naar wat er in de omgeving leeft en speelt, en deel dat weer met mijn projectcollega’s. Hoewel ik dus geen inhoudelijke beslissingen neem over het ontwerp, de planning, budget of de gekozen bouwmethodes, vind ik het wel belangrijk om de inhoud te kennen en te begrijpen. Zo kan ik op basis van die informatie binnen en buiten met elkaar verbinden en inschatten wat de impact van het project, bepaalde bouwmethodes of de fasering is voor onze ‘buren’. Tegelijkertijd kan ik ook de waarde van reacties uit de omgeving op het project bepalen en verzoeken of aandachtspunten van buitenaf delen met het projectteam. En kan ik besluiten of, en op welke manier, we met de omgeving communiceren (of juist niet, ook dat is een keuze).
Stiekem meeluisteren
Ik ben niet het type persoon dat de hele dag bij mijn collega’s leurt om informatie. En ik verwacht ook niet dat zij mij over álles informeren. Zij hoeven niet voor mij te bedenken waarover ik moet communiceren. We hebben immers ieder ons eigen expertise, en zo realiseren we samen het bouwproject. Veel liever luister ik ‘stiekem’ mee als de projectmanager en de omgevingsmanager met elkaar in gesprek zijn over het verleggen van kabels en leidingen. Of als de technisch managers met elkaar discussiëren over bepaalde ontwerpvoorstellen. Of als de uitvoeringsbegeleiders van opdrachtgever en opdrachtnemer met elkaar de hinderbeperkende maatregelen of de bouwfasering bespreken. Op basis van al die ‘toevallige’ informatie weet ik waar ik mee aan de slag moet, kan ik gericht vragen stellen, de raakvlakken met de omgeving onderzoeken en uitzoeken welke maatregelen we treffen om de hinder te beperken. Andersom kan ik op basis van diezelfde toevallige informatie ook inschatten wat er rondom specifieke werkzaamheden leeft bij de omgeving, op basis van reacties uit de buurt of bijvoorbeeld het online sentiment.
Per ongeluk expres
En precies dát vind ik in deze coronatijd best ingewikkeld. Voor eigenlijk alle projecten werken we vanuit huis. Sommige collega’s heb ik nog nooit live gezien. Vanuit huis is het lastig om spontaan mee te luisteren en vang ik weinig ‘per ongeluk expres’ op als collega’s met elkaar in gesprek zijn. Ik hoor weinig ‘toevallig’. Vorig voorjaar, toen we nog dachten dat het maar van korte duur zou zijn, was het een kwestie van uitzingen; binnenkort zitten we immers weer samen op kantoor? Maar nu het steeds langer duurt, vind ik het toch lastig worden. Ik merk dat ik een paar keer belangrijke informatie miste. Hoe iedereen zijn best doet me aan te haken en te informeren en ik mijn best doe steeds de benodigde informatie op te halen, ik mis die wandelgangen inmiddels enorm (en ik mis mijn collega’s enorm, maar dat staat los van de wandelgangen ????)! Want die wandelgangen blijken – nu de thuiswerksituatie langer duurt wordt, merk ik dat steeds meer – voor mij heel erg waardevol te zijn.
Mis jij de wandelgangen ook zo? Hoe los jij dat op?
